[格林童话《狼和人》孩子必听的格林童话故事大全]狼和人狐狸向狼谈起人的力量，认为没有动物能抵挡得了，动物们都必须施展计谋才能保护自己。可是狼并不这么认为，狼觉得假如它有机会碰到人，它一定会扑上去让人无法抵挡。狐狸...+阅读

Von dem Machandelboom

Dat is nu all lang heer, wol ewe dusend Johr, do wr dar en ryk Mann, de hadd ene schne frame Fru, un se hadden sik beyde sehr leef, hadden awerst kene Kinner, se wünschden sik awerst sehr welke, un de Fru bedd,d so veel dorüm Dag un Nacht, man se kregen keen un kregen keen. Vr erem Huse wr en Hof, dorup stünn en Machandelboom, ünner dem stunn de Fru eens im Winter un schelld sik enen Appel, un as se sik den Appel so schelld, so sneet se sik in,n Finger, un dat Blood feel in den Snee. 'Ach,' sd de Fru, un süft,d so recht hoog up, un seg dat Blood vr sik an, un wr so recht wehmdig, 'hadd ik doch en Kind, so rood as Blood un so witt as Snee.' Un as se dat sd, so wurr ehr so recht frhlich to Mode: ehr wr recht, as schull dat wat warden. Do güng se to dem Huse, un,t güng een Maand hen, de Snee vüng: un twe Maand, do wr dat grn: und dre Maand, do kmen de Blmer uut der Eerd: un veer Maand, do drungen sik alle Bmer in dat Holt, un de grnen Twyge wren all in eenanner wussen: door süngen de Vgelkens, dat dae gane Holt schalld, un de Bliten felen von den Bmern: do wrr de fofte Maand wech, un se stünn ünner dem Machandelboom, de rk so schn, do sprüng ehr dat Hart vr Freuden, un se füll up ere Knee un kunn sik nich laten: un as de soste Maand vorby wr, do wurren de Früchte dick un staark, do wurr se gan still: un de swde Maand, do greep se na den Machandelbeeren un eet se so nydsch, do wurr se trurig un krank: do güng de achte Maand hen, un se reep eren Mann un weend un sd 'wenn ik staarw, so begraaf my ünner den Machandelboom.' Do wurr se gan getrost, un freude sik, bet de neegte Maand vorby wr, do kreeg se en Kind so witt as Snee un so rood as Blood, un as se dat seeg, so freude se sik so, dat se stürw.

Do begroof ehr Mann se ünner den Machandelboom, un he füng an to wenen so sehr: ene Tyd lang, do wurr dat wat sachter, un do he noch wat weend hadd, do hüll he up, un noch en Tyd, do nhm he sik wedder ene Fru.

Mit de tweden Fru kreeg he ene Dochter, dat Kind awerst von der eersten Fru wr en lüttje Shn, un wr so rood as Blood un so witt as Snee. Wenn de Fru ere Dochter so anseeg, so hadd se se so leef, awerst denn seeg se den lüttjen Jung an, un dat güng ehr so dorch,t Hart, un ehr düchd, as stünn he ehr allerwegen im Weg, un dachd denn man jümmer, wo se ehr Dochter all dat Vrmgent towenden wull, un de Bse gaf ehr dat in, dat se dem lüttjen Jung gan gramm wurr un stdd em herüm von een Eck in de anner, un buffd em hier un knuffd em door, so dat dat aarme Kind jümmer in Angst wr. Wenn he denn uut de School khm, so hadd he kene ruhige Std.

Eens wr de Fru up de Kamer gaan, do khm de lüttje Dochter ook herup un sd 'Moder, gif my enen Appel.''Ja, myn Kind,' sd de Fru un gaf ehr enen schnen Appel uut der Kist; de Kist awerst hadd einen grooten sworen Deckel mit en

groot schaarp ysern Slott. 'Moder,' sd de lüttje Dochter, 'schall Broder nich ook enen hebben?' Dat vrdrt de Fru, doch sd se 'ja, wenn he uut de School kummt.' Un as se uut dat Fenster wohr wurr, dat he khm, so wr dat recht, as wenn de Bse wer ehr khm, un se grappst to un nhm erer Dochter den Appel wedder wech und sd 'du schalst nich ehr enen hebben as Broder.' Do smeet se den Appel in de Kist un maakd de Kist to: do khm de lüttje Jung in de Dhr, do gaf ehr de Bse in, dat se fründlich to em sd 'myn Shn, wullt du enen Appel hebben?' un seeg em so hastig an. 'Moder,' sd de lüttje Jung, 'wat sühst du grsig uut! ja, gif my enen Appel.' Do wr ehr, as schull se em toreden. 'Kumm mit my,' sd se un maakd den Deckel up, 'hahl dy enen Appel heruut.' Un as sik de lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de Bse, bratsch! slgt se den Deckel to, dat de Kopp afflg un ünner de roden Appel füll. Da werleep ehr dat in de Angst, un dachd 'kunn ich dat von my bringen!' Da güng se bawen na ere Stuw na erem Draagkasten un hahl uut de bwelste Schuuflad enen witten Dook, un sett,t den Kopp wedder up den Hals un bünd den Halsdook so üm, dat,n niks sehn kunn, un sett,t em vr de Dhr up enen Stohl un gaf em den Appel in de Hand.

Do khm doorna Marleenken to erer Moder in de Kk, de stünn by dem Führ un hadd enen Putt mit heet Water vr sik, den rhrd se jümmer üm. 'Moder,' sd Marleenken, 'Broder sitt vr de Dhr un süht ganz witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden, he schull my den Appel gewen, awerst he antwrd my nich, do wurr my gan grolich.' 'Gah nochmaal hen,' sd de Moder, 'un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.' Da güng Marleenken hen und sd 'Broder, gif my den Appel. Awerst he sweeg still. do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, dorwer vrschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un lp to erer Moder un sd 'ach, Moder, ik hebb mynen Broder den Kopp afslagen,' un weend un weend un wull sik nich tofreden gewen. 'Marleenken,' sd de Moder, 'wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch markt, dat is nu doch nich to nnern; wy willen em in Suhr kaken.' Da nhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken awerst stünn daarby un weend un weend, un de Tranen füllen all in den Put, un se bruukden gorr keen Solt.

Da khm de Vader to Huus und sett,t sik to Disch un sd 'wo is denn myn Shn?' Da droog de Moder ene groote groote Schttel up mit Swartsuhr, un Marleenken weend un kunn sich nich hollen. Do sd de Vader wedder 'wo is denn myn Shn?' 'Ach,' sd de Moder, 'he is wer Land gaan, na Mütten erer Groothm: he wull door wat blywen.' 'Wat dait he denn door? un heft my nich maal adjüüs sechd!' 'O he wull geern hen un bed my, of he door wol sos Wken blywen kunn; he is jo woll door uphawen.' 'Ach,' sd de Mann, 'my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he hadd my doch adjüüs sagen schullt.' Mit des füng he an to ten und sd 'Marleenken, wat weenst du? Broder wart wol wedder kamen.' 'Ach, Fru,' sd he do, 'wat smeckt my dat ten schn! Gif my mehr!' Un je mehr he eet, je mehr wull he hebben, un sd 'geeft my mehr, gy schhlt niks door af hebben, dat is, as wenn dat all myn wr.' Un he eet un eet, un de Knakens smeet he all ünner den Disch, bet he allens up hadd. Marleenken awerst güng hen na ere Kommod und nhm ut de ünnerste Schuuf eren besten syden Dook, un hahl all de Beenkens und Knakens ünner den Disch heruut un bünd se in den syden Dook und droog se vr de Dhr un weend ere bldigen Tranen. Door ld se se ünner den Machandelboom in dat grne Gras, un as se se door henlechd hadd, so war ehr mit eenmal so recht licht, un weend nich mer. Do füng de Machandelboom an sik to bewegen, un de Twyge deden sik jümmer so recht von eenanner, un denn wedder tohoop, so recht as wenn sik eener so recht freut un mit de Hnd so dait. Mit des so güng dar so,n Newel von dem Boom, un recht in dem Newel, dar brennd dat as Führ, un uut dem Führ, dar flg so'n schnen Vagel heruut, de süng so herrlich und flg hoog in de Luft, un as he wech wr, do wr de Machand elboom, as he vrhen west wr, un de Dook mit de Knakens wr wech. Marleenken awerst wr so recht licht un vrgngt, recht as wenn de Broder noch leewd. Do güng se wedder gan lustig in dat Huus by Disch un eet.

De Vagel awerst flg wech un sett,t sik up enen Goldsmidt syn Huus un füng an to singen

'mein Mutter, der mich schlacht,

mein Vater, der mich a,

mein Schwester, der Marlenichen,

sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch'

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywitt, wat vr,n schn Vagel bün ik!'

De Goldsmidt seet in syn Waarkstd un maakd ene gollne Kede, do hrd he den Vagel, de up syn Da

ck seet und süng, un dat dünkd em so schn. Da stünn he up, un as he wer den Süll güng, da vrlr he eenen Tüffel. He güng awer so recht midden up de Strat hen, eenen Tüffel un een Sock an: syn Schortfell hadd he vr, un in de een Hand hadd he de golln Kede un in de anner de Tang; un de Sünn schynd so hell up de Strat. Door güng he recht so staan un seeg den Vagel an. 'Vagel,' secht he do, 'wo schn kannst du singen! Sing my dat Stück nochmaal.' 'Ne,' secht de Vagel, 'twemaal sing ik nich umsünst. Gif my de golln Kede, so will ik dy,t nochmaal singen.' 'Door,' secht de Goldsmidt, 'hest du de golln Kede, nu sing my dat nochmaal.' Do khm de Vagel un nhm de golln Kede so in de rechte Poot, un güng vor den Goldsmidt sitten un süng

'mein Mutter, der mich schlacht,

mein Vater, der mich a,

mein Schwester, der Marlenichen,

sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch,

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywitt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

Da flg de Vagel wech na enem Schooster, und sett't sik up den syn Dack un süng

'mein Mutter, der mich schlacht,

mein Vater, der mich a,

mein Schwester, der Marlenichen,

sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch,

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywirt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

De Schooster hrd dat und leep vr syn Dhr in Hemdsaarmels, un seeg na syn Dack un mussd de Hand vr de Ogen hollen, dat de Sünn em nich blend't. 'Vagel,' secht he, 'wat kannst du schn singen.' Do rp he in syn Dhr henin 'Fru, kumm mal heruut, dar is een Vagel: süh mal den Vagel, de kann maal schn singen.' Do rp he syn Dochter un Kinner un Gesellen, Jung un Maagd, un se kmen all up de Strat un seegen den Vagel an, wo schn he wr, un he hadd so recht rode un grne Feddern, un üm den Hals wr dat as luter Gold, un de Ogen blünken em im Kopp as Steern. 'Vagel,' sgd de Schooster, 'nu sing my dat Stück nochmaal.' 'Ne,' secht de Vagel, 'tweemal sing ik nich umsünst, du must my wat schenken.' 'Fru,' sd de Mann, 'gah na dem Bhn: up dem bwelsten Boord, door staan een Poor rode Sch, de bring herünn.' Do güng de Fru hen un hahl de Sch. 'Door, Vagel,' sd de Mann, 'nu sing my dat Stück nochmaal.' Do khm de Vagel und nhm de Sch in de linke Klau, un flg wedder up dat Dack un süng

'mein Mutter, der mich schlacht,

mein Vater, der mich a,

mein Schwester, der Marlenichen,

sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch,

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywirt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

Un as he uutsungen hadd, so flg he wech: de Kede hadd he in de rechte und de Sch in de linke Klau, un he flg wyt wech na ene Mhl, un de Mhl güng 'klippe klappe, klippe klappe, klippe klappe.' Un in de Mhl, door seeten twintig Mhlenburen, de hauden enen Steen und hackden 'hick hack, hick hack, hick hack,' un de Mhl güng 'klippe klappe, klippe klappe, klippe klappe.' Do güng de Vagel up enen Lindenboom sitten, de vr de Mhl stünn, un süng

'mein Mutter, der mich schlacht,

do hrd een up,

'mein Vater, der mich a,'

do hrden noch twe up un hrden dat,

mein Schwester, der Marlenichen,

do hrden wedder veer up,

'sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch,'

nu hackden noch man acht,

'legts unter'

nu noch man fyw,

'den Machandelbaum.'

nu noch man een.

'Kywitt, kywitt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

Da hüll de lezte ook up und hadd dat lezte noch hrd. 'Vagel,' secht he, 'wat singst du schn! laat my dat ook hren, sing my dat nochmaal.' 'Ne,' secht de Vagel, 'twemaal sing ik nich umsünst, gif my den Mhlensteen, so will ik dat nochmaal singen.' 'Ja,' secht he, 'wenn he my alleen tohrd, so schullst du em hebben.' 'Ja,' sden de annern, 'wenn he nochmaal singt, so schall he em hebben.' Do khm de Vagel herünn, un de Mllers faat,n all twintig mit Bhm an un bhrden Steen up, 'hu uh uhp, hu uh uhp, hu uh uhp!' Da stk de Vagel den Hals dr dat Lock un nhm em üm as enen Kragen, un flg wedder up den Boom un süng

'mein Mutter, der mich schlacht,

mein Vater, der mich a,

mein Schwester, der Marlenichen,

sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch,

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywirt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

Un as he dat uutsungen hadd, do deed he de Flünk von eenanner, un hadd in de rechte Klau de Kede un in de linke de Sch un üm den Hals den Mhlensteen, un floog wyt wech na synes Vaders Huse.

In de Stuw seet de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader sd 'ach, wat waart my licht, my is recht so good to Mode.' 'N,' sd de Moder, 'my is recht so angst, so recht, as wenn en swoor Gewitter kummt.' Marleenken awerst seet un weend un weend, da khm de Vagel anflogen, un as he sik up dat Dack sett,t, 'ach,' sd de Vader, 'my is so recht freudig, un de Sünn schynt buten so schn, my is recht, as schull ik enen olen Bekannten weddersehn.' 'Ne,' sd de Fru, 'my is so angst, de Tne klappern my, un dat is my as Führ in den Adern.' Un se reet sik ehr Lyfken up un so mehr, awer Marleenken seet in en Eck un weend, und hadd eren Platen vr de Ogen, un weend den Platen gan menatt. Do sett,t sik de Vagel up den Machandelboom un süng

'mein Mutter, der mich schlacht,'

Do hüll de Moder de Oren to un kneep de Ogen to, un wull nich sehn un hren, awer dat bruusde ehr in de Oren as de allerstaarkste Storm, un de Ogen brennden ehr un zackden as Blitz.

'mein Vater, der mich a,'

'Ach, Moder,' secht de Mann, 'door is en schn Vagel, de singt so herrlich, de Sünn schynt so warm, un dat rückt as luter Zinnemamen.'

'mein Schwester, der Marlenichen,'

Do ld Marleenken den Kopp up de Knee un weend in eens wech, de Mann awerst sd 'ik ga henuut, ik mutt den Vagel dicht by sehn.' 'Ach, gah nich,' sd de Fru, 'my is, as beewd dat gane Huus un stünn in Flammen.' Awerst de Mann güng henuut un seeg den Vagel an.

'sucht alle meine Benichen,

bind't sie in ein seiden Tuch,

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywitt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

Mit des leet de Vagel de gollne Kede fallen, un se feel dem Mann jüst um,n Hals, so recht hier herüm, dat se recht so schn passd. Do güng he herin un sd 'süh, wat is dat vr,n schn Vagel, heft my so,ne schne gollne Kede schenkd, un süht so schn uut.' De Fru awerst wr so angst un füll langs in de Stuw hen, un de Mütz füll ehr von dem Kopp. Do süng de Vagel wedder

'mein Mutter, der mich schlacht,'

'Ach, dat ik dusend Fder ünner de Eerd wr, dat ik dat nich hren schull!'

mein Vater, der mich a,'

Do füll de Fru vr dood nedder.

mein Schwester, der Marlenichen,'

'Ach,' sd Marleenken, 'ik will ook henuut gahn un sehn, of de Vagel my wat schenkt.' Do güng se henuut.

'sucht alle meine Benichen'

bind't sie in ein seiden Tuch '

Do schmeet he ehr de Sch herünn.

legts unter den Machandelbaum.

Kywitt, kywitt, wat vr'n schn Vagel bün ik!'

Do wr ehr so licht un frhlich. Do truck se den neen roden Sch an, un dand un sprüng herin. 'Ach,' sd se, 'ik wr so trurig, as ick henuut güng, un nu is my so licht, dat is maal en herrlichen Vagel, hett my en Poor rode Sch schenkd.' 'Ne,' sd de Fru und sprüng up, un de Hoor stünnen ehr to Baarg as Führsflammen, 'my is, as schull de Welt ünnergahn, ik will ook henuut, of my lichter warden schull.' Un as se uut de Dhr khm, bratsch! smeet ehr de Vagel den Mhlensteen up den Kopp, dat se gan tomatscht wurr. De Vader un Marleenken hrden dat un güngen henuut: do güng en Damp un Flamm un Führ up von der Std, un as dat vorby wr, do stünn de lüttje Broder door, un he nhm synen Vader un Marleenken by der Hand, un wren all dre so recht vergngt un güngen in dat Huus by Disch, un eeten.

以下为关联文档：

格林童话《美女与野兽美女与野兽（上）从前，有一个商人准备出门作一次短途旅行。他有三个女儿，出门前，他问他的女儿们想要自己给她们带什么礼物回来。大女儿说她想要珍珠，二女儿说想要宝石，但小女儿却说...

格林童话《刺猬汉斯》孩子爱听的经典儿童故事大全刺猬汉斯从前有个富有的农夫，他的金钱可车载斗量，他的田地遍布农庄。可是他美满的生活中有一大缺憾，那就是他没有孩子。他出去办事经常会受到别的农夫的冷嘲热讽，他们总是问他...

格林童话故事《莴苣姑娘》百听不厌的经典儿童故事大全莴苣姑娘从前有一个男人和一个女人，他俩一直想要个孩子，可总也得不到。后来女人终于怀孕了！他们家的屋子后面有个小窗户，从那里可以看到一个美丽的花园，里面长满了奇花异草。...

格林童话故事《小红帽》孩子爱听的睡前儿童故事小红帽从前有个可爱的小姑娘，谁见了都喜欢，但最喜欢她的是她的外婆，简直是她要什么就给她什么。一次，外婆送给小姑娘一顶用丝绒做的小红帽。从此，姑娘再也不愿意戴任何别的帽子...

格林童话《傻小子学害怕》最温馨的60个睡前故事傻小子学害怕 从前有位父亲膝下有两个儿子。大儿子聪明伶俐，遇事都能应付自如；小儿子呢，却呆头呆脑，啥也不懂。 遇到家里有什么事情都是大儿子去做，但他不愿意晚上出去办事。因为...

格林童话《画眉嘴国王》最温馨的60个睡前故事画眉嘴国王 从前有一位国王，他有一个美丽非凡的女儿。 这天国王举行了盛大宴会，邀请了各地所有希望结婚的男子，希望从他们中间给自己女儿找一位优秀的丈夫。 可是那个漂亮的公...

最温馨的60个睡前故事格林童话故事《巨人和裁缝》巨人和裁缝 过去有个爱吹牛皮的裁缝，他没啥真才实学，却想带着这套本事去周游世界，开开眼界。 当他觉得能做到这一切时，便离开了裁缝店，越过高山峡谷，时而这里，时而那里，向前不停地走...

经典童话故事100篇之格林童话《懒鬼哈利和胖婆特琳那懒鬼哈利和胖婆特琳娜 哈利是个大懒鬼，其实他只要把羊赶出去放牧，也别无它事。不过每天放羊回家后，他总要唉声叹气，觉得这活太累，太乏味。他于是坐下来，绞尽脑汁地想卸去肩上的负...

最温馨的60个睡前故事之格林童话《小羊羔与小鱼儿》小羊羔和小鱼儿 从前有个小哥哥和小妹妹，非常相爱。他们的母亲已经去世，他们又有了一个继母，继母待他们很不好，常常暗地里想方设法虐待他们。有一次，兄妹俩正在屋前的草坪上和其...